II

„Niekiedy ci, którzy martwią się o nas, znacznie bardziej zasługują na współczucie niż my sami.”

~ Mikołaj Gogol

Ściany pomieszczenia, do którego wchodzę, mają ładny pomarańczowy kolor. Meble są tutaj albo białe, albo zielone. Przy szklanym biurku siedzi kobieta około w wieku moich rodziców, z krótkimi brązowymi włosami. Ma zmęczony wyraz twarzy i podnosi na mnie spojrzenie dopiero, gdy się witam.

– Dzień dobry – odzywam się.

– Witam – mówi.

W pokoju jest jeszcze waga oraz miarka.

– Jestem Kaya Donevane – przedstawiam się uprzejmym tonem.

– Donevane? – powtarza. – Córka Tary i Oscara?

Moją twarz rozświetla delikatny uśmiech.

– Tak. Zna ich pani?

– Jasne – odpowiada. – Mam na imię Janette Anroin. Byłam na tym samym roku, co twój ojciec.

Zna ich. Czy to daje mi jakąś przewagę?

– No więc – kontynuuje. – Postanowiłaś przejąć rodzinny biznes?

– Tak – potwierdzam.

– Świetnie – cieszy się. – Zaraz się okaże, czy się nadajesz.

Czuję gęsią skórkę na ramionach i karku. Czy się nadaję? Mam to we krwi!

– Ściągnij buty i kurtkę, a następnie wejdź na wagę – nakazuje.

Robię, co mówi. Licznik wskazuje pięćdziesiąt siedem kilogramów. Potem staję pod miarką.

– Metr siedemdziesiąt jeden – oznajmia Janette. – Możesz się już ubrać.

– To dobrze? – pytam, sznurując buty.

– Przeciętnie – mówi szczerze. – Ale masz duże szanse, jeśli jesteś silna i szybka.

– Będziemy to teraz sprawdzać? – pytam, rozglądając się za czymś, co pomogłoby mi to udowodnić.

Kobieta bierze głęboki oddech. Wstukuje coś w laptop, leżący na blacie i bierze łyk kawy.

– Cóż. – Przygryza wargę. – Chyba mogę być w stosunku do ciebie szczera, prawda?

Czuję się, jakby mnie spoliczkowała. Czyżby uważała, że się nie nadaję?

– Oczywiście – mamroczę, przełykając ślinę.

– Nie wiem czy rodzice ci mówili, ale na Południu nie dzieje się dobrze. Niektórzy ludzi uciekają nawet z terenów oddalonych od muru o kilkadziesiąt kilometrów. Zaszywają się tutaj, gdzie niedługo może grozić nam przeludnienie. Pewnie chciałabyś być w tym sektorze, co twoi rodzice, prawda?

Nie mam pojęcia, jaki to ma z tym związek, ale kiwam głową na znak zgody.

– Obawiam się, że to nie będzie możliwe. Wszyscy chcą szkolić się na północy, bo najzwyczajniej się boją. Prawie nie ma tam już miejsc, a nawet jeśli, to pewnie ty byś się nie dostała, bo jest wiele ludzi zdolniejszych od ciebie. – Jest szczera i jestem jej za to wdzięczna. – Jeśli nie przeszkadzałoby ci szkolenie w Sektorze J, mogłabym nagiąć dla ciebie zasady i nie robić więcej testów, od razu cię tam przyjmując. Wiesz, ze względu na twoich rodziców.

Sektor J? Ten termin obił mi się o uszy. No tak, najniebezpieczniejszy z wszystkich sektorów. Na samiuteńkim południu. Zaraz koło jedynej bramy na drugą stronę. Jeden z trzech sektorów, na które jako jedyne napadali Południowcy. Nie dziwię się, że nikt nie chce się tam szkolić.

– To jak? – pyta Janette.

To trudna decyzja. Czy tego chcę? W końcu chcę niebezpieczeństwa. Ale czy ja naprawdę tak myślę? Chcę śmierci?

– Ja… Naprawdę miejsca w każdym innym są zajęte?

– Do rozpoczęcia szkolenia zostały trzy dni – tłumaczy. – Było tu już chyba z milion osób. Nikt nie chciał iść do Sektora J. Tam zresztą też nie zostało ich dużo…

Czuję łopotanie serca w mojej piersi. Od tej decyzji może zależeć moja przyszłość, moje życie.

– Zawsze możesz wrócić do zwykłej szkoły…

– Nie! – wtrącam szybko. – Mogę się tam szkolić!

Jej twarz rozjaśnia uśmiech.

– Wiedziałam, że się zgodzisz – oznajmia.

Czy jestem aż tak przewidywalna?

Janette znowu stuka w klawiaturę.

– Nikomu o tym nie mów – przestrzega. – Bo obie będziemy mieć kłopoty.

– Oczywiście – obiecuję.

– I najlepiej nie mów też rodzicom, że mnie tutaj spotkałaś.

Marszczę brwi.

– Dlaczego?

Przenosi na mnie chłodne spojrzenie.

– To osobisty powód – wyjaśnia.

Powoli kiwam głową.

– Możesz już iść – oświadcza.

– Dobrze. Do widzenia.

Podwijam rękawy kurtki i wychodzę na zewnątrz. Mama stoi pod oknem. Jej postawa i spojrzenie są znudzone. Jednak gdy widzi mnie, ostrożnie zamykającą za sobą drzwi, uśmiecha się i szybko do mnie podchodzi.

– I jak? – pyta.

I jak? Sama nie wiem. Czy dobrze zrobiłam, godząc się na ten los? Dlaczego ciągle wydaje mi się, że coś z Janette było nie tak? Mam tyle pytań, a na żadne nie potrafię odpowiedzieć.

– Przyjęli mnie – oznajmiam.

Marszczy czoło.

– Tak od razu? – pyta. – Bez żadnego testu wytrzymałości fizycznej? Ja musiałam biegać przez godzinę bez przerwy.

Moje usta zwężają się w wąską kreskę. Co mam powiedzieć? Musiałabym wspomnieć o Janette, a tego nie powinnam robić.

– Po prostu mają mały nabór i przyjmowali bez tego – oświadczam.

W sumie to nie kłamię. Prawie.

– Tak? – Patrzy na mnie z niedowierzeniem.

Sztywno kiwam głową. Docieramy do windy.

– A który sektor? – odzywa się, gdy w końcu wchodzimy do środka.

– J – mówię cicho.

– J? – powtarza.

Wciskam guzik z cyferką zero.

– Tak – potwierdzam.

– Ale… ale dlaczego?

Już mam powiedzieć, ze tylko tam było wolne, ale przecież wcześniej już wyjaśniłam, że mają mały nabór. Przygryzam wargę.

– Bo… tak zadecydowałam – mruczę.

– Przecież to najniebezpieczniejszy z wszystkich sektorów! – przypomina. – Co ty sobie myślałaś?

Winda zjeżdża na dół i otwiera się. Wysiadamy. Widzę, że kolejek jest coraz mniej. Na dworze już prawie ciemno.

– Ja…

Właśnie zdaję sobie sprawę, że chcę to robić. Przecież marzyłam o niebezpieczeństwie.

– Będę uważać – oświadczam sztywno i bardziej z przyzwyczajenia.

Jej mina jest gniewna. Prawie nigdy się na mnie nie złościła. Opuszczamy urząd i kierujemy się z powrotem w stronę dworca.

– A co jeśli nie będziesz? Jeśli ci się coś stanie, nigdy sobie nie wybaczę, że pozwoliłam ci podjąć tą decyzję.

Właściwie to mi nie pozwoliła. Podjęłam ją sama, nawet jeśli pod lekkim przymusem. Mierzę ją wściekłym spojrzeniem i nawet nie zauważam jak na kogoś wpadam. Słyszę warknięcie. Jest to wysoki chłopak z blond czupryną i niebiesko-brązowymi oczami. Koło niego stoi dziewczyna w okularach przeciwsłonecznych, chociaż jest już ciemno. Ciemne włosy ma upięte w kok. Trzymają się za ręce.

– Uważaj jak leziesz – warczę na niego.

Mama rzuca mi spojrzenie pełne dezaprobaty.

– Spierdalaj, kurwa – syczy chłopak.

– Morda – mówi szybko do niego towarzyszka i paca go w ramię.

Już mam coś odpowiedzieć, ale jego lodowaty wzrok kieruje się na moją matkę, a źrenice lekko mu się rozszerzają. Kiwa na nią głową i omija nas, ciągnąc za sobą swoją dziewczynę. Jeszcze chwilę patrzę na niego spod zmrużonych powiek, a potem znowu na matkę. Ruszamy dalej.

 – Przestań – mamroczę. – Przecież nic mi nie będzie.

Patrzy na mnie, jakby nie była za bardzo przekonana. Dochodzimy do dworca, a następnie udajemy się na peron. Nasz pociąg powinien tu dotrzeć za osiem minut.

– Jesteś zła? – pytam po jakimś czasie milczenia.

Odwraca głowę w moją stronę.

– Nie.

Nie wierzę jej.

– Przecież sobie poradzę. O co ci tak naprawdę chodzi?

Wzdycha.

– Jesteś moją córką – mówi. – To chyba oczywiste, że chcę, żebyś była żywa!

– Mamo, ataki zdarzają się raz na… właściwie to nie wiem, ale przecież nie będę tam sama. Są tam doświadczeni ludzie. Tacy jak ty. – Trochę wstydzę się, że powiedziałam to tylko po to, żeby ją przekonać.

Jej spojrzenie natomiast nie mięknie.

– Nie jesteś odpowiedzialna. Nie jedziesz tam – mówi stanowczo.

– Jadę.

– Nie będę o tym z tobą dyskutować.

Następuje niezręczna cisza. Pociąg dojeżdża na miejsce. Wsiadamy i kasujemy bilety. Ustawiam się pod ścianą jak najdalej od niej. W wagonie jest prawie pusto. Wzdycham i wpatruję się w okno. Jest już ciemno, a przed nami jeszcze kilka godzin drogi. Nie wiem, czy dam radę jutro wstać do szkoły.

***

Gdy w końcu wchodzę z powrotem do swojego pokoju, jest prawie północ. Przypominam sobie, że mam sprawdzian z historii. Otwieram podręcznik na odpowiedniej stronie i siadam z nim na łóżku.

HISTORIA MURU

Około stu lat temu po zakończeniu III Wojny Światowej, po której powstało nasze państwo, Créapiti, rząd postanowił podzielić je na dwie części. Po jednej mieli znajdować się bogatsi i lepiej wykształceni mieszkańcy, a po drugiej ludzie słabsi, chorzy i ułomni. Nikt nie wiedział dlaczego właśnie tak posegregowano obywateli. Pomysł był szalony i niewielu osobom się spodobał. Można się domyślić, że południowa część szybko się zbuntuje. Nowy system okazał się beznadziejny, a jego przeciwnicy szybko przejęli inicjatywę. Brutalnie zamordowano dyktatora i wymuszono pozwolenie na zburzenie muru. Nikt nie chciał się do tego zabrać, więc budowla jednak pozostała nienaruszona. Pozwolono południowym mieszkańcom zadomowić się na północy, ale ich duża liczba została u siebie. Było to niepokojące dla ludzi z północy więc powołano do działania strażników muru. Domysły były trafne, bo już jakiś czas potem południowi uderzyli. Zaatakowali mur, a także postanowili przetransportować na północ niebezpieczny materiał wybuchowy. Mówiono, że nie umieli się nim obsługiwać, więc bomba termojądrowa wybuchła jeszcze na południu, dokonując bardzo wielu zniszczeń. Od tamtej pory straż jest jedną z ważniejszych organizacji w naszym państwie.

Jestem tak znużona, że nie ma szans, żebym nauczyła się tego na jutro. Zasypiam z nosem w książce.

***

Budzę się o szóstej nad ranem. Nie chce mi się wstać. Lekcje rozpoczynają się o ósmej, a ja powinnam się jeszcze umyć. Z ziewnięciem wstaję z łóżka, strącając przy tym podręcznik na podłogę. Podnoszę go i zerkam na temat, który wczoraj przerabiałam. Niewiele z niego pamiętam. Wzruszam ramionami i wychodzę na korytarz. Widzę, że drzwi do pokoju rodziców są otwarte. Mamy nie ma. Nasłuchuję jakichś dźwięków z dołu. Musiała już wrócić na mur. Wchodzę do łazienki. Jest mała, znajdują się w niej prysznic, kibel, umywalka i lustro. Ściągam piżamę składającą się ze starej koszulki ojca i bawełnianych spodni. Jest mi zimno, gdy zdejmuję skarpetki i dotykam stopami chłodnych kafelków na podłodze. Długie blond włosy odgarniam na bok i pozbywam się równie bielizny. Następnie wchodzę pod prysznic. Odkręcam kurek i pozwalam gorącym, parującym strumieniom spływać na moją głowę i kark. Nakładam na skórę żel do mycia, a na włosy szampon. Gdy woda zmywa ze mnie grudki piany, zakręcam ją i wychodzę spod prysznica. Zastanawiam się jakie łazienki mogą być w Sektorach. Rodzice zbytnio ich nie chwalili. Wycieram się ręcznikiem i owijam go wokół swojego ciała. Następnie załatwiam swoje potrzeby fizjologiczne i wychodzę na korytarz. Wracam do pokoju i przebieram się w mundurek. Tu jest inaczej niż w Regit, już we wrześniu może zacząć się zima. Z zadowoleniem stwierdzam, że muszę dziś ubrać cieplejsze buty. Schodzę na dół i biorę się za śniadanie, które zostawiła mi moja mama razem z karteczką „I tak nie pojedziesz”. Wzdycham i po skończeniu go, ubieram obuwie, biorę plecak i wychodzę na dwór.

***

Po przyjściu do szkoły, nie rozmawiam z nikim. Po prostu siadam w mojej ławce w szkolnej klasie i wyciągam z plecaka długopis. To mój ostatni dzień w tej szkole. Chyba.

– Hej – słyszę czyjś niski głos.

Odwracam się i widzę Carola. Jest to mój kolega z klasy. Dużo dziewczyn uważa, że jest przystojny. W sumie to tak. Ma ciemne włosy, prosty nos i wesołe brązowe oczy, oliwkową cerę, co jest tu niezwykłą rzadkością. Siedzi w ławce za mną i przegląda swoje ściągi na sprawdzian.

– Czego? – mówię mało uprzejmym tonem.

Widzę w jego oczach jakąś urazę.

– Chciałem tylko pogadać – mruczy.

Otwieram książkę na stronie, z której uczyłam się w nocy i szybko przebiegam po niej wzrokiem.

– Muszę się uczyć – oznajmiam.

– Po co? Mogę dać ci ściągi.

Wywracam oczami.

– Nie, dzięki.

Wtedy rozlega się dzwonek i pozostali uczniowie oraz nauczycielka wchodzą do środka.

– Mam nadzieję, że przygotowaliście się na sprawdzian – mówi.

Przełykam ślinę. Rozdaje nam testy, a gdy dostaję swój, piszę jedynie swoje imię i nazwisko. Nie mogę sobie nic przypomnieć. Powoli zaczynam żałować, że nie wzięłam pomocy od Carola.

– Co ty robisz? – słyszę wzburzony głos nauczycielki.

Mówi do mnie? Nie. Patrzy się na Carola, a następnie podchodzi do niego i wyjmuje mu ściągi z piórnika.

– Co to ma znaczyć?

Wszyscy na niego patrzą. Na jego czole zbierają się kropelki potu.

– Ja…

– Wiesz, jak się to kara? – pyta.

Przełykając ślinę, kiwa głową. Nauczycielka bierze swoją dużą linijkę i każe mu wstać. Chłopak blednie i to robi.

– Połóż ręce na blacie – nakazuje.

Waha się, ale w końcu spełnia jej rozkaz. Kobieta zamachuje się linijką i z całej siły uderza w jego palce. Carol robi wszystko, żeby nie pisnąć. Jeśli by to zrobił, wina nie zostałaby mu odpuszczona i nie mógłby poprawić tej oceny. Nauczycielka uderza jeszcze raz. Przedmiot jest dość ostry. Widzę krew na jego dłoniach. Lubię jej zapach. Rozglądam się po klasie. Kilka dziewczyn patrzy na niego z podziwem, inni ze współczuciem. Ja mu nie współczuję. Obrywa jeszcze kilka razy i ani razu nie krzyczy. Kobieta wzdycha i odkłada linijkę. Jest cała czerwona tak jak i palce Carola. Przyciska do nich usta. Ma łzy w oczach. Nauczycielka zabiera mu ściągi i daje nowy arkusz. Wiedząc, że ja i tak już nic nie napiszę, oddaję jej pusty sprawdzian.