VII

„Poczucie że świat jest jeden,

że zależymy od siebie, 

że walka między sobą

kompletnie nie ma sensu,

że jesteśmy w wielkiej potrzebie 

Komunikacji!”

W ciągu paru tygodni zauważam, że Lottie czasem niespodziewanie wymyka się od nas z pokoju wieczorami. Pewnego dnia przestaję te ignorować i mając okazję, pytam o co chodzi.

– Hej, gdzie się wybierasz? – pytam, zanim zdąża otworzyć drzwi.

Odwraca się do mnie przodem z lekkim uśmiechem. Zauważam, że jakoś inaczej ułożyła włosy.

– Ja… Hm, na randkę – oświadcza po prostu.

Gdy to mówi przypominam sobie sytuację z otrzęsin, gdy dziewczyna, która wyciągnęła ją z łóżka, wspomniała coś o jej chłopaku.

– Z kim? – Lustruję ją zaciekawionym spojrzeniem.

– Z chłopakiem. – Parska śmiechem.

Prycham pogardliwie.

– Dobrze wiesz, że chodzi mi o imię.

– Ta – odpowiada. – Powiem ci potem, śpieszę się.

– Czekaj! – Zrywam się z łóżka, ale drzwi już za nią trzaskają.

W sumie nie obchodzi mnie to aż tak bardzo, ale chcę wiedzieć, czy jesteśmy już na tym etapie przyjaźni, kiedy możemy sobie mówić takie rzeczy. Najwyraźniej nie. Więc postanawiam o tym zapomnieć i już jej o to nie pytać.

***

Kilka dni później mamy iść na strzelnicę od razu po śniadaniu. Tym razem w naszej grupie znajdą się jeszcze adepci ze starszych grup, więc trochę się denerwuję. Radzę sobie całkiem dobrze, ale i tak pewnie zobaczę między moimi umiejętnościami a ich duży kontrast.

Po posiłku razem z Lottie wchodzimy na salę treningową i kierujemy się w stronę strzelnicy.

– Mówię ci, dzisiaj trafię za każdym razem – szepczę do niej lekkim tonem.

– Tak, Kaya. Mówisz tak za każdym razem – odpowiada i się śmieje.

Wydaje się jeszcze drobniejsza, kiedy bierze do ręki broń i ustawia się naprzeciw tarczy.

– Mam to we krwi – oznajmiam i również wybieram sobie karabin. Strzelam w szóstkę. – Kurde – mruczę i jeszcze raz próbuję lepiej wycelować.

Lottie także celuje. Trafia w trójkę. Wzdycha z rozczarowaniem.

Obok nas strzelają także Damien, Kristine, Sally, Ronald i Jared. Kątem oka patrzę w stronę tego ostatniego. Strzela w dziesiątkę już drugi raz. Zaciskam zęby.

– Dupek – szepczę tak cicho, że chyba tylko ja to słyszę i jeszcze raz strzelam. Pięć. – Mam zły dzień – mówię do Lottie z lekkim uśmiechem czających się na ustach, chociaż wcale nie jestem wesoła.

– Dasz radę – mówi i sama strzela. Tym razem w szóstkę.

Zerka przelotnie na Jareda po jej lewej i zazdrośnie patrzy na dziury po środku tarczy.

– Mam nadzieję – mówię i jeszcze raz strzelam, nie patrząc na tarczę tylko w kierunku, w który również zerka Lottie. Tym razem nie trafiam w cel. Gorzej, mój pocisk ląduje daleko od tarczy i o mało nie trafia Rona w czubek głowy. Rzucam mu przepraszający uśmiech.

– Bez sensu – mówię z rezygnacją.

– Jak on to robi? – mruczy moja współlokatorka obserwując Jareda uważnie.

Wzruszam ramionami i przygryzam wargę.

– Nie wiem, ale się dowiem.

Chłopak przenosi na nas spojrzenie, jakby widział, że na niego patrzymy. Omiata spojrzeniem Lottie i wykrzywia wargi w coś na kształt uśmiechu.

Marszczę nos i odwracam się z powrotem przodem do tarczy i znowu strzelam, chcąc na jego oczach trafić w cel. Cztery.

– Cholera – warczę cicho.

Jared pochodzi do nas i staje obok Lottie.

– Trochę źle to trzymasz – zauważa wpatrując się w nią.

– Wcale, że nie – mówię, przerywając moje zajęcie. – Trzyma to bardzo dobrze.

Przenosi na mnie chłodny wzrok.

– Po twoich wynikach można powiedzieć, że mam większe prawo do wypowiadania się na ten temat, cipo – mówi, mrużąc oczy i podaje Lottie kilka krótkich, kompaktowych rad.

– Po prostu miałeś szczęście – syczę. – Idź sobie – dodaję. – Ona wcale nie potrzebuje twoich pieprzonych rad.

Dziewczyna strzela zgodnie z jego instrukcjami i trafia dziesiątkę. Rzuca mu blady uśmiech. Wywracam oczami.

– Tobie też pomóc? Bo coś ci nie wychodzi – zwraca się do mnie.

– Nie chcę twojej pomocy – mówię i posyłam kilka pocisków naraz. Ani razu nie trafiam lepiej niż w piątkę.

Jared strzela do mojej tarczy i trafia dziesięć. Rzucam mu poirytowane spojrzenie.

– Po prostu nie jestem wystarczająco rozbudzona – oznajmiam i ziewam.

– Próbujesz się tłumaczyć z braku umiejętności? – Uśmiecha się lodowato.

Znowu przenosi spojrzenie na Lottie, która mierzy w swoją tarczę.

– Spróbuj trochę bardziej w lewo – rzuca.

Moje uszy robią się czerwone.

– Gdyby mi się chciało, mogłabym być lepsza od ciebie i całej cholernej reszty.

– To może niech ci się zachce? – proponuje pogardliwie podchodząc bliżej i ustawiając Lottie rękę całkowicie odruchowym gestem.

 – A ty możesz być celem?

– Trochę do góry – mruczy do mojej współlokatorki.

Strzela. Dziewięć.

Biorę głęboki oddech.

– Boisz się?

– Ciebie? Jakoś niespecjalnie.  

Lottie strzela jeszcze raz. Sześć.

– Musisz to robić na wydechu – mówi roztargnionym głosem Jared.

– Czyli możesz być celem? – pytam niecierpliwie. Nie lubię być ignorowana.

– I tak nie trafisz – stwierdza prychając.

Lottie strzela sama. Siedem. Blondyn się od niej odrobinę odsuwa.

Zaciskam zęby i mierzę go wściekłym spojrzeniem.

– Idź stąd – syczę. – Na cholerę tu w ogóle przyszedłeś.

– Przyszedłem popatrzeć, jak sobie nie radzisz.

– To może znajdziemy jakąś rzecz, w której ty sobie nie radzisz i tym razem ja się pośmieję, co?

– Będzie ciężko – stwierdza.

Ze złości drżą mi ręce.

– Po prosto nas zostaw, może nie chcemy twojego nadgorliwego towarzystwa.

Śmieje się.

– Nadgorliwego towarzystwa? – powtarza unosząc brwi.

– Tak – potwierdzam. – Do widzenia.

– Może trochę grzeczniej? – mówi nakładając nacisk na ostatnie słowo, jakby chciał przypomnieć mi o małej „pogawędce” w sali treningowej.

– Spierdalaj. Jest grzeczniej? – odpowiadam dając znać, że to pamiętam.

– Póki oboje mamy w rękach broń radziłbym ci uważać.

– To groźba?

– A jak ci się wydaje? – Głaszcze palcem muszkę karabinu.

Parskam wymuszonym śmiechem.

– Nic mi nie zrobisz.

Wykrzywia kącik ust w uśmiechu.

– Oczywiście – mówi wesoło, zerkając na Lottie, która celuje i strzela w trójkę. – Znowu za nisko celowałaś.

– Nie boję się ciebie ani twojego karabinu, z którym nie chcę wiedzieć co wcześniej robiłeś.

– Sypiam z nim.

Wzdrygam się.

– Biedny.

– Nie chciałabyś go bliżej poznać?

– W sumie to czemu nie?

Śmieje się jeszcze raz i przenosi spojrzenie na Lottie.

– Tak myślałam. Chyba jednak nie będę miała przyjemności spotkania się z nim – mruczę i znowu ziewam.

Twarz Jareda tężeje, unosi karabin i przystawia go mojej do głowy.

– A chcesz?

Nawet nie drgam.

– Nic mi nie zrobisz – powtarzam.

– Nikt nie będzie po tobie płakał, cipo.

– Wyrzucą cię. – Ignoruję jego uwagę.

 – Hm. Jeśli teraz cię postrzelę, a potem ty ładnie posprzątasz krew, to chyba nie wyrzucą.

Mrużę oczy.

– Nie postrzelisz mnie. Nie odważysz się.

– Serio?

– Serio – potwierdzam.

– Przestańcie – odzywa się Lottie, podchodząc bliżej.

Jared przez chwilę na nią patrzy.

– Mówię poważnie. Przestańcie – powtarza dziewczyna.

Wykorzystując chwilę jego nieuwagi, przykładam lufę mojego karabinu do jego czoła.

– Kto pierwszy? – pytam, ignorując tamtą.

Opuszcza lufę i naciska spust.

Wrzeszczę z bólu, gdy śrut draska mnie w rękę i upuszczam moją broń. Następnie łapię się za ranę. Boli jak cholera.

– Sukinsyn – warczę.

– Nie wierzyłaś w to, prawda? – pyta niedbałym, chłodnym tonem.

Lottie podchodzi do mnie szubko i z niepokojem ogląda ranę.

Łzy bólu nabiegają mi do oczu. Nie odpowiadam, tylko zaciskam zęby i próbuję jakoś to wytrzymać.

– Boże, Kaya – szepcze przestraszona Lottie. – Pójdę po pomoc. Kiwam głową na znak zgody. Czuję słony zapach krwi i odwracam wzrok od miejsca postrzału.

– Boże, jak boli – jęczę.

Lottie odchodzi, a Jared się nade mną pochyla.

– Hej, ciesz się, że nie każę ci sprzątać.

Kopię go z całej siły w kostkę i znowu jęczę z bólu.

– Nie bolało – zauważa.

Zaraz potem Lottie wraca z Artairem. Mężczyzna bierze do ręki moją i spogląda na ranę.

– Dojdziesz na nogach do skrzydła szpitalnego? – pyta.

Zaciskając szczęki, kiwam głową.

– Charlotte, idź z nią.

Dziewczyna bierze mnie za zdrową rękę i wyprowadza z sali treningowej. Nie zdążam nawet zauważyć, czy instruktor przynajmniej upomina Jareda.

– Trzeba było z nim nie zadzierać – odzywa się po chwili Lottie, gdy skręcamy w kolejny korytarz.

– Nie wiedziałam, że to zrobi – przyznaję jęcząc z bólu.

Dziewczyna kręci głową z dezaprobatą.

Docieramy do celu. Gdy wchodzimy, zostaję niemal od razu otoczona przez trzech sanitariuszy.

– Co się stało? – pyta jeden, jednocześnie popychając delikatnie na łóżku.

– Wypadek przy pracy – odpowiada krótko Lottie.

Inny zabiera się za przeczyszczanie rany.

– Będzie bolało – ostrzega.

Rzeczywiście pali mnie w ręce jeszcze bardziej niż wcześniej. Staram się to dzielnie wytrzymywać, ale od czasu do czasu zdarza mi się jęknąć.

Gdy jest już po wszystkim, bandażują moje ramię i puszczają wolno. Jestem też zwolniona z dzisiejszych pozostałych zajęć.

Lottie odprowadza mnie do naszej sypialni, a potem wraca na trening.

***

Wieczorem, kiedy próbuję zasnąć dość wcześnie, ponieważ jestem wyczerpana po całym dniu, zdaję sobie z czegoś sprawy. Lottie jest tutaj obecna.

– Nie jesteś na randce? – pytam szeptem.

– Nie – odpowiada z westchnięciem.

– Dlaczego?

– Ach, mała sprzeczka.

– To coś poważniejszego? – Odwracam głowę w jej kierunku.

– Nie wiem. Chyba nie.

– To chyba dobrze – mówię i uśmiecham się słabo.

– Czy ja wiem? Zdenerwował mnie.

– Czym?

– Po prostu zdenerwował. Tak ogólnie.

– Nie mógł zdenerwować cię bardziej niż mnie Jared. Zemszczę się.

– Ale mnie zdenerwował. I się pokłóciliśmy. I tak szczerze, to nie mam ochoty się z nim teraz widzieć.

– Dlatego jestem sama.

Lottie wzdycha.

– Niby samemu jest lepiej, ale jednak czasami jest taki kochany i cudowny i... i... Jestem okropna, ale już tęsknię.

– Wszystko będzie dobrze – zapewniam pustym tonem.

– Czy ja wiem... Mocno na niego nawrzeszczałam. Chociaż w sumie to on zawinił, ja przepraszać nie będę.

– Zrobił ci coś? – pytam z niepokojem.

– Co? Nie, no co ty, ale...

– Możesz ze mną o tym porozmawiać, chociaż się nie znam.

– To co mam zrobić? Przeprosić go nie przeproszę, ale mogłabym jeszcze teraz do niego pójść i mu powiedzieć, że wybaczam i tak dalej.

– Zrób co uważasz za słuszne. Na pewno cię przeprosi.

– Przeprosił – przyznaje. – Ale... Zachował się strasznie.

– Trudno cię zdenerwować, więc to musiało być naprawdę coś złego. 

– No raczej... Po prostu... Zachował się nie fair i nie mogę skłamać, że nic mnie to nie obeszło, rozumiesz? Chociaż.... Nie masz doświadczenia z chłopakami, prawda? – pyta z delikatnym uśmiechem. – Całowałaś się kiedyś?

– Nie – mówię i wzruszam ramionami.

Śmieje się cichutko.

– Chłopcy w tym samym wieku co ja z mojego starego miasta to idioci. Wolałabym całować się z karabinem Jareda niż z nimi – oznajmiam.

– Och, to byłoby bardzo romantyczne – śmieje się. – Ale naprawdę? Nigdy się z nikim nie umawiałaś?

Przygryzam wargę w zamyśleniu.

– Spotykałam się ze starszymi chłopakami, ale to była bardziej przyjaźń. Biegaliśmy, siłowaliśmy się i tak dalej. Żaden mi się nie podobał – wyznaję.

– Naprawdę? Hm. Skąd w tobie taka niechęć do tego?

Wzruszam ramionami.

– Jak patrzyłam na te wszystkie dziewczyny, które tracą sens życia po rozstaniach, obiecałam sobie, że nigdy nie będę po kimś płakać, bo złamie mi serce. Miłość wydaje się brutalna.

– Brutalna? Raczej słodka. Strasznie słodka. Cukrzycy można się nabawić. I umrzeć.

– No właśnie. Nie mam zamiaru umrzeć.

– Z drugiej jednak strony to naprawdę cudowne uczucie – mówi rozmarzonym głosem.

– To mam nadzieję, że przez tą małą kłótnię twoje uczucie się nie zmieni.

– Szczerze wątpię. Zależy mi na nim.

– To chyba dobrze.

– I jemu zależy na mnie – dodaje. – Tak myślę.

– A to co zrobił... wiesz, to przez co się pokłóciliście... Podważyło kwestię, czy mu na tobie zależy?

– Nie – stwierdza.

– Czyli powinnaś się cieszyć.

– No tak, ale... – waha się.

– Nie wiem o co chodzi, wiec nie powiem ci w jakim stopniu powinnaś być zła – mówię z lekkim uśmiechem.

– Wiesz co? Idę do niego – oznajmia.

– Okej. Powodzenia.

Uśmiecha się jeszcze i wybiega z pokoju.

Trochę smutnieję na myśl, że znowu zostanę sama. 

___

Muzyka

Jak ja nienawidzę roku szkolnego. ;_; Coraz mniej czasu na pisanie, więc rozdział jest króciutki. Nie wiem, nie wiedziałam co więcej napisać. Mam nadzieję, że jest w porządku. ;)